Hierin heeft het KNIL heel wat geschiedenis gemaakt. In dit veldtenue is de eerste twintig
harde jaren in Atjeh gestreden; met alle tegenslagen, nieuwe offensieven, terugtrekking op
een defensieve fortenlinie, de cholera en de beriberi. En in dit tenue sneuvelden in Atjeh meer
dan 1.300 KNIL-militairen. Verder ondernam men in deze veldkleding expedities naar andere
streken van Sumatra, Borneo, Celebes, Kleine Soenda-eilanden en op de Molukken.
De jas was op zichzelf al een verbeterde uitgave van zijn voorganger, een nauwsluitende en
knellende tuniek, dubbel lastig in de tropen. Men vond de nieuwe jas saai en opwippend.
Later werd de jas van serge, een wollige uit Europa geïmporteerde stof. Maar helaas gaf deze
geverfde jas altijd blauw af, zeker als hij vochtig werd of ging 'doorzweten': iets wat in de
Oost doorlopend voorkwam. De man kreeg dan blauwe handen en een blauwe hals of borst.
Uiteindelijk kreeg de jas een paarse tint. Vijf knopen van koper sloten de jas in één rij. Toch
was men blij met de nieuwe jas. Tjilatjap, een malaria-garnizoen aan de hete moerassige
zuidkust van MiddenJava, kreeg hem met voorrang omdat de jas daar zo dringend nodig was.
Met de broeken had men hetzelfde euvel; of die nu van katoen waren of ook van serge;
afgeven en verkleuren deden ze. Een inmiddels geïmporteerde donkergrijze vlaslinnen
pantalon werd een mislukking. En zo hield men het bij serge; want die broeken waren lekker
luchtig en konden goed tegen geregeld wassen. Het verkleuren van de stof nam men op de
koop toe. Opvallend was dat er nog geen bekleding was tussen de schoen en de onderkant van
de broekspijp. Voor inheemse soldaten betekende dat na de broek dus dadelijk de blote voeten
kwamen
Portovrij? In NL boven € 200,-